هزاران افغان از شهرهای تحت کنترل طالبان در شمال کشور فرار می کنند و بسیاری از آنها داستانهای هولناکی از جمله ربودن زنان نوجوان ، سر بریدن و کشتن غیرنظامیان را روایت می کنند.

در پارکی در مرکز کابل ، پایتخت افغانستان ، صدها نفر از آوارگان جایگزین واکرها شدند خوابیدن روی زمین ، مجروحبه

فریبا ، 36 ساله ، به یاد سگهایی می افتد که در اجساد در نزدیکی زندان کندز ، شهری بزرگ در شمال ، که روز یکشنبه هنگام به دست گرفتن کنترل طالبان به همراه شش فرزندش از آنجا فرار کردند ، به یاد دارند.

از روز جمعه ، شورشیان 9 مورد از 34 مرکز استان را تصرف کردندو باعث فرار ده ها هزار افغان شد.

دختران ربوده شده

مروا ، 25 ساله ، اهل تالوکان ، مرکز استان دیگری است که روز یکشنبه گرفته شد. با اشک می گوید شورشیان دختر عموی شانزده ساله آنها یک روز قبل ربوده شد تا او را با یک مبارز ازدواج کند.

وقتی دو دختر در یک خانواده هستند ، یکی را برای ازدواج با خود می گیرند. وقتی دو پسر هستند ، یکی را می گیرند تا او را مجبور به مبارزه کند. “

او اذعان می کند: “آنقدر ناراحت هستم که اغلب فکر می کنم آتش گرفته ام.”

درام آوارگان

طالبان در حال حاضر حمله گسترده ای را آغاز کرده اند که در ماه مه با شروع خروج نهایی نیروهای خارجی آغاز شد که در پایان ماه پایان می یابد.

به گفته دولت افغانستان ، 60 هزار خانواده آنها طی دو ماه گذشته از نبرد آواره شده اند و 17000 نفر در کابل ثبت شده اند.

افغانستان در حال حاضر بیش از 5 میلیون آواره سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) روز سه شنبه اعلام کرد که زندانیان ، از جمله حداقل 359،000 ، در سال 2021 فرار کردند.

در شهرهایی که فتح کردند ، شورشیان متهم به ارتکاب جنایت شدند جنایات نظامی و چندین سازمان بین المللی از جمله سازمان ملل متحد خواستار تحقیق شده اند.

میروایس خان امیری ، 22 ساله که شنبه از قندوز وارد این پارک شد ، گفت: “سه روز پیش ، طالبان یک آرایشگر را کشتند زیرا فکر می کردند او برای دولت کار می کند. اما او فقط یک آرایشگر بود.”

وی افزود: “آنها همه کسانی را که با دولت کار می کردند ، کشتند ، حتی کسانی که پنج سال پیش استعفا دادند.”

اردوگاه دیگری نیز در شمال کابل وجود دارد داستانهای نفرت انگیزبه

عبدالمنان ، آواره از کندز ، می گوید: “طالبان مانند گوسفندی سر یکی از پسران من را گرفت ، سرش را با چاقو بریدند و سر او را انداختند. من نمی دانم که بدن او توسط سگ ها خورده شده یا دفن شده است.”

در فضای باز بخوابید

و اکنون فقدان همه چیز به ضربه اضافه می شود. حتی چادرهای کافی در پارک برای اسکان آوارگان وجود ندارد ، فقط 10 چادر برای کودکان در نظر گرفته شده است.

اکثر مردم چیزی برای پناه دادن ندارند ، فقط روسری هایی که از درختان آویزان است.

یک دختر بچه 2 ساله بسیار بیمار کنار پدربزرگش روی زمین افتاده است. محمدخان 70 ساله می گوید: “او شب ها سرما می خورد.”

یک سرباز با احتیاط در حال گذراندن بلیط است.

هیچ سازمان بشردوستانه ای وجود نداردبه

خود آوارگان شروع به ذکر نام و شماره خود کرده اند ، به این امید که مقامات بیایند و از آنها سوال کنند.

مردی در حال تلاش برای فروش پشه بند به آوارگان داخلی با قیمت حدود 3 دلار است. اما هیچ کس پول ندارد.

بی بی ما ، بیوه ، با دخترش و یازده نوه اش تنهاست. او می گوید: “من پول ندارم از آنها مراقبت کنم. آنها می خواهند پدرشان را ببینند …” اما پدرش چهار روز پیش در اثر اصابت موشک به درب منزل وی در کندز جان باخت.

عزیزولا ، همچنین از کندز ، که “هفت یا هشت همسایه” خود را از دست داد و “شیوه وحشیانه جنگ” طالبان را محکوم کرد ، گفت: “آنها تا به حال یک پنی به ما نداده اند.”

او به یاد می آورد: “آنها به خانه ها نفوذ کردند و کسانی را که سعی می کردند جلوی آنها را بگیرند ، کشتند.” او تعجب می کند: “اگر آنها بدون نگرانی برای هیچ کس به این شکل ادامه دهند ، به زودی در کابل خواهند بود … پس کجا می توانیم فرار کنیم؟”

منبع: خبرگزاری فرانسه

CB