گروهبان لباس خود را می پوشد و به کار می رود … به عنوان راننده تاکسی: او یک سرباز در ونزوئلا است و حقوقش کافی نیست ، اما به دلیل امتیازاتی که به او می دهند نیروهای مسلح را ترک نمی کند.

خبرگزاری فرانسه می گوید: “من 39 پدر پدر خانواده هستم و با توجه به شرایط کشور ، این حقوق برای من کافی نیست.”

وی افزود: “من مسابقات تاکسی خود را انجام می دهم و بیش از آنچه در مشاغل دیگر کسب می کنم درآمد بالایی کسب می کنم ، بنابراین این کار را می کنم.”

به شهرهای دیگر سفر می کند. او از سان کریستوبال ، در ایالت تاچیرا ، در مرز کلمبیا ، به کاراکاس می رود و حدود 800 کیلومتر از جاده را طی می کند. برای این سفر می توانید حدود 500 دلار ، بیش از 60 برابر حقوق خود ، درآمد کسب کنید از 9 میلیون بولیوار ، که معادل حدود 8 دلار است.

اما لباس فرم در این حرفه کلیدی است.

تأمین نفت برای ماهها به ویژه در استانها در ونزوئلا بسیار مهم بوده است قیمت حمل و نقل به شدت جهش کرد به دلیل نیاز به خرید سوخت در بازار سیاه یا جبران ساعات از دست رفته و حتی روزهای متوالی برای پر کردن مخزن.

هنگامی که ارتش پمپ بنزین ها را کنترل می کند ، گروهبان دستانش آزاد است.

وی اذعان می کند: “این یونیفورمی که دارم قابل احترام است. با لباس رسمی ، من می توانم از هرجایی داخل و خارج شوم.”

دستمزد کم ، قدرت و سو susp ظن به فساد

اگرچه حقوق نیروهای مسلح ملی بولیواریا کاهش یافته است ، اما در بحبوحه عمیق ترین بحران تاریخ اخیر ونزوئلا ، قدرت ارتش بسیار زیاد است که حقوق و دستمزد ثانویه است.

حامی اصلی دولت رئیس جمهور نیکولاس مادورو ، کنترل نظامی – علاوه بر شرکت های استخراج سلاح ، نفت و غذا ، و همچنین گمرک و وزارتخانه های مهم. مخالفان و چندین سازمان غیردولتی آن را محکوم کرده اند شبکه های فساد که بسیاری از افسران را غنی کرده است.

در هنگام سفر با ماشین شخصی خود از سن کریستوبال به کاراکاس ، گروهبان برای هر مسافر 140 دلار هزینه می گرفت. چهار بار را بارگیری کنید.

این مرد نظامی – که تنها کسی نیست که شغل دوم دارد – هنگامی که به دلیل بیماری همه گیر covid-19 بازداشت شد ، که به رفتار ایمن در زمان محدودیت های شدیدتر احتیاج داشت – شروع به “فرار” از پادگان برای انجام این خدمات کرد. به طور انحصاری توسط ارتش – برای گردش در جاده ها.

ایوزبیو کره ، راننده تاکسی 57 ساله “تا آخر عمر” گفت: “آنها در ایست های بازرسی متوقف نمی شوند و مشکلی با بنزین ندارند.”

وی انتقاد کرد: “ارتش که باید وظایف امنیتی را انجام دهد ، اکنون راننده یکنواخت است.”

خوزه پاستران از طریق ماراكای به سان كریستوبال (700 كیلومتر) سفر می كند اتوبوسی که توسط یک گروهبان اداره می شود.

وی یادآور می شود: “او 20 دلار به علاوه 1 دلار برای استفاده دستی ، 21 دلار از من پول می گیرد.” “تماس با یک دوست برقرار شده است.”

به گفته منابع خبرگزاری فرانسه “رانندگان تاکسی نظامی” از همه رده ها در Tachira ، حتی ژنرال ها وجود دارند.

گروهبان که نمی خواست نام خود را بیان کند ، گفت: “من گاهی مجوزهای پزشکی می خواهم ، شما حتی با همکاران خود آشتی می کنید ، من افراد زیادی را می شناسم که همان کار را انجام می دهند و حتی رئیسان.”

ستوان 32 ساله دیگر ، که ناشناس ماندن را نیز ترجیح می دهد ، گفت که وی در فکر ورود به تجارت است اما “ترس دارد که یکی از این مسافران مواد مخدر حمل کند”.

وی گفت: “آنها همچنین ما را در مواضع سایر م componentsلفه های نظامی یا پلیس متوقف می كنند و تصور می كنند كه من برای چند ریال (پول) می آیم تا به دردسر بیفتم”. او شکایت می کند: “اگر آنها مسافر هدف قرار بگیرند ، اینها هستند. آنچه من بدست می آورم برای من کافی نیست و من باید از مادر و دو فرزندم حمایت کنم.”

برای جلوگیری از بروز مشكلات در ایستگاه پلیس ، ارتش با مسافران در مورد داستانی مذاكره می كند ، از جمله می گوید آنها خانواده هستند یا به همان مقصد می روند.

گروهبان فقط اگر چهار صندلی ماشینش را بفروشد سفر می کند: “همیشه آدمها هستند … حالا من مشتری دارم.”

منبع: خبرگزاری فرانسه

CB